పద్యం:
యదా కించిద్ జ్ఞో హం గజ ఇన మదాన్ధః సమభవం
తదా సర్వజ్ఞో స్మీత్య భవదవలి ప్తం మమ మనః,
యదా కిమ్చిత్కించిద్బుధజన సకాశాదవగతం
తదా మూర్ఖో స్మితి జ్వర ఇవ మదో మే వ్యపగతః.
తాత్పర్యం:
ఒక మహాపండితుడే, నిగర్విగా ఇలా ప్రకటిస్తున్నాడు….
” నేను స్వల్పంగా పాండిత్యం సంపాదించిన తరుణంలోనే, గొప్ప మదగజంలా సర్వం తెలిసిన వాడిలా విర్రవీగాను. ఆ తర్వాత మహామహా విద్వాంసులవల్ల కొద్దికొద్దిగా నేను ఇంకా తెలుసుకోవలసినది చాలా ఉన్నదని ఎప్పుడైతే గ్రహించానో, అప్పుడు నేను నిజంగానే మూర్ఖుడుననీ – నాకు తెలిసింది స్వల్పం అనీ స్వ- స్వరూపజ్ఞానం కలిగింది. జ్వరం వదిలాక ఎంత సుఖంగా ఉంటుందో – ఈ గర్వమనే రుగ్మత వదిలాక అంత సుఖంగా ఉందిప్పుడు-”
దీనిని బట్టి తమవంటి తెలిసీ – తెలియని మూఢులు ఎలా మెలగవలసి ఉంటుందో, ఆ మూర్ఖులే తెలుసుకొని తీరాల్సిన అంశం ఇది !
.
Poem:
Yadhaa kimchidh Gnyo ham gaja ina madhaandhah samabhavam
thadhaa sarvajnyo smeethya bhavadhavali ptham mama manah,
yadhaa kimchithkimchidhbudhajana sakaashaadhavagatham
thadhaa moorkho smithi jvara iva madho me vyapagathah.
Meaning:
“I had a little knowledge, but assuming that I knew all, I behaved vainly. Then when I met great wise men, I slowly realized how little I know and how much more I need to learn. Then I introspected and found the extent of my ignorance. Like a man experiences relief after being cured of a fever, I am experiencing lightness after getting rid of my arrogance”
.
yadhaa kimchidh jnyo ham gaja ina madhaandhah samabhavam
thadhaa sarvajnyo smeethya bhavadhavali ptham mama manah,
yadhaa kimchithkimchidhbudhajana sakaashaadhavagatham
thadhaa moorkho smithi jvara iva madho me vyapagathah.
.
No comments yet.